Była na Grabówku taka knajpa...

Przez wiele lat, w czasach PRL – u, działała na Grabówku knajpa  „Renesans”, zwana przez bywalców „Brudasem”, bądź knajpą „Na lewo most”. Ta ostatnia nazwa brała się stąd, że lokal ten mieścił się przy ówczesnej ulicy Czerwonych Kosynierów (dzisiaj Morska) pod nr 65, a więc na lewo od pomostu dla pieszych przy historycznym przystanku SKM „Gdynia Stocznia”. Dla wychodzących z pracy stoczniowców i portowców lokal, o którym tu mowa położony był na lewo od pomostu – stąd nazwa. Knajpa była najbliżej położonym „zakładem gastronomicznym” wobec wspomnianych morskich przedsiębiorstw, które w tamtym czasie zatrudniały tysiące pracowników. To zapewne zapewniało frekwencję „Brudasowi”, bowiem tu z portu można było z łatwością dojść, nie korzystając ze środków lokomocji.

„Brudas” działał od wczesnych godzin przedpołudniowych, do godz. 22.00. Obsługiwał więc głównie zmianę kończącą pracę o godz. 14.00, wtedy też zagęszczenie w knajpie osiągało apogeum.

Przychodzono tu na piwo, na „setę i galaretę”, a także na flaczki i golonkę. Zależało to od zasobności portfela własnego, lub fundatora. Z usług knajpy korzystali zarówno robotnicy jak też pracownicy umysłowi. Nie widziałem tam nigdy żołnierzy lub marynarzy różnej rangi – widocznie obowiązywał tu zakaz ich przebywania w tym lokalu.

Do połowy lat 50 – tych ubiegłego wieku lokal prowadził prywatny właściciel. Później przejęła go Spółdzielnia Inwalidów „Przewodnik” w Sopocie. Lokal był wielopoziomowy, na parterze, gdzie znajdował się bufet, mieściła się niewielka sala z kilkoma stolikami. Tu konsumowano głównie piwo i o ile dobrze pamiętam, funkcjonowała tu samoobsługa. Stąd po kilku schodkach wchodziło się na rodzaj podwyższenia. Tu była kolejna salka z paroma stolikami. Tam jadano zakrapiane alkoholem posiłki. W podziemiach, czyli w piwnicy (w pomieszczeniu bez okien) znajdowała się sala, w której pod ścianami były loże, gdzie mieścił się stolik i ławki. Takich boksów było tu kilka – po 3 – 4 po każdej stronie. Środek pomieszczenia był pusty i stanowił rodzaj parkietu – chociaż nigdy nie widziałem tu tańczącej pary.

Ważnym pomieszczeniem w tej knajpie był tzw. „pokoik”. Mieścił się on na lewo od schodów. Było to pomieszczenie o powierzchni zaledwie 2 – 3 m.kw. Z jednym stolikiem i paroma krzesłami. Pomieszczenie to było zamykane, a drzwi o wewnątrz zamykać można było na klucz. Służyło ono głównie ówczesnym prominentom i zakochanym parkom.

Lokal, mimo to że wyglądem przypominał spelunę, gościł nie tylko robotników portowych i stoczniowych, ale też miejscowych prominentów, którzy oczywiście gościli w „pokoiku”.