Druga jezdnia ulicy Gdańskiej.

Obecnie ulica ta na terenie Gdyni nosi nazwę Alei Zwycięstwa, wcześniej przez długie lata nazywała się ulicą bądź szosą Gdańską. Wtedy też była szosą jedno jezdniową, co przy ówczesnym ruchu komunikacyjnym w zupełności zapewniało płynność komunikacyjną pomiędzy Gdańskiem a Wejherowem i dalej do miast Pomorza Zachodniego.

Gdy w 1937 roku Gdynia przekroczyła pułap 100 000 mieszkańców, a na ulicach zaczęło przybywać samochodów, zaczęto rozważać konieczność budowy drugiej nitki, czyli drugiej jezdni ul. Gdańskiej, wybiegając w tym względzie w przyszłość.

Do realizacji tego zadania przystąpiono latem 1938 roku, etapowo, zakładając w pierwszej kolejności budowę odcinka od Św. Jana do ul. Wielkopolskiej, względnie Kasztanowej. Trudność w budowie stanowiły prywatne działki przylegające do tej ulicy, które trzeba było wykupić od dotychczasowych właścicieli.

Podjęte zadanie zdecydowano się zrealizować z rozmachem. Ulica miała mieć 35 metrów szerokości, dwie jezdnie jednokierunkowe, chodniki dla pieszych i ścieżkę rowerową. Wzdłuż alei planowano cztery rzędy drzew – dwa rzędy lip i po bokach po jednym rzędzie topoli. Nowa jezdnia była wykonana z kostki bazaltowej na podłożu betonowym. W przyszłości to rozwiązanie okazało się błędem, bowiem bazalt w czasie opadów był bardzo śliski i stał się przyczyną sporej ilości wypadków. To zdecydowało, że już później w czasach PRL kostkę pokryto asfaltem.

Budowę jezdni zlecono prywatnej firmie Miszczuka, a następnie prac tych podjął się bezpośrednio Komisariat Rządu. Zatrudnionych było tam kilkudziesięciu robotników, w tym kilkunastu brukarzy. Pracowano w systemie godzinowym, stawka brukarza wynosiła 1,60 zł/ godz.

Planowany etap prac zakończono tuż przed wrześniem 1939 roku.

Drugi etap budowy jezdni zrealizowano dopiero po wojnie, a mianowicie na przełomie lat 1949 – 1953. Zrealizowali go junacy „Służba Polsce”. Połączenie Gdynia – Sopot uzyskało dwie jezdnie.